Kartonowy mikromodel łodzi latającej z 1933 roku.
Powstała w 1913 roku firma Supermarine miała sporo doświadczenia w projektowaniu wodnosamolotów. 2 lata wcześniej jej starannie zaprojektowana maszyna Supermarine S-6B pobiła rekord prędkości (654 km/h) i zdobyła na własność Puchar Schneidera (ustanowiony w 1912 jako trofeum w wyścigach wodnosamolotów). Od tego legendarnego płatowca wywodzi się niemniej znany Supermarine Spitfire.
Walrus nie był samolotem rekordowym, osiągi miał znacznie niższe, ale też został zaprojektowany do znacznie skromniejszych celów. Miał być rozpoznawczym samolotem pokładowym dla krążowników i w tej roli spisywał się doskonale.
Służył w latach 1936-1944 m.in. w marynarce brytyjskiej, lotnictwie australijskim (pod oznaczeniem Seagull), nowozelandzkim, kanadyjskim i irlandzkim. Niewielkie ilości były także użytkowane np. w Argentynie, Egipcie czy Turcji (6 egz.).
Podczas II wojny światowej Walrusy pełniły na okrętach alianckich służbę rozpoznawczą, m.in. w bitwach koło przylądka Spartivento i koło przylądka Matapan. Startowały z katapulty pokładowej.
Po wojnie kilka samolotów było wykorzystywanych przez użytkowników cywilnych na statkach wielorybniczych (m.in. statek-przetwórnia Balaena).
Łącznie wyprodukowano 740 egzemplarzy wszystkich wersji.
Przedstawiony mikromodel pochodzi ze strony http://fk.konradus.com/modele/modele.php i został nieznacznie zmodyfikowany przez wykonawcę 😉 – dodano złożone podwozie oraz karabiny maszynowe na stanowiskach strzeleckich. W oryginalnej wycinance brak podstawki, widoczna na zdjęciach pochodzi ze strony http://www.zioprudenzio.it/Fka_stand.html (przystosowana do skali i charakteru modelu).
