St Martin’s Daymark
Dzienny znak nawigacyjny na wyspie St. Martin (archipelag Scilly) został wzniesiony w 1683 (a nie w 1637, jak głosi data wykuta nad drzwiami). Budowla wysoka na 11 metrów jest usytuowana w najwyższym punkcie wyspy i jest widoczna na wiele mil. Jest jednym z najbardziej charakterystycznych punktów wysp Scilly. Niewykluczone, że pierwotny kształt budynku miał być inny, co sugerują zamknięte na głucho drzwi i wewnętrzne schody prowadzące donikąd.
Holy Island Daymark (Emmanuel Head Daymark)
Malowana na biało kamienna piramida wysoka na 12 metrów wznosi się na Emmanuel Head, północno-wschodnim krańcu wyspy Lindisfarne (Holy Island), znanej z ruin średniowiecznego klasztoru benedyktynów. W 793 roku padł on ofiarą najazdu wikingów, uważanego za pierwszy taki atak na terenie Brytanii. Klasztor istniał aż do 1536 roku.
Znak nawigacyjny został wzniesiony w 1810 roku z inicjatywy Trinity House w celu ułatwienia nawigacji i drogi do portu na wyspie. Jest prawdopodobnie pierwszym obiektem tego typu na wschodnim wybrzeżu Wielkiej Brytanii.
Gribbin Head Daymark
Charakterystyczna biało-czerwona wieża została wzniesiona w 1832 roku na przylądku Gribbin Head w Kornwalii u ujścia rzeki Howen. Nie będąc nigdy oświetlona służy do dzisiaj jako dzienny znak nawigacyjny.
Warto wspomnieć, że teren, na którym stoi wieża, należał później do znanej pisarki Daphne du Maurier.
Obecnie odnowiona budowla została uznana za zabytek i znajduje się pod opieką National Trust. Przez część roku jest otwarta dla turystów i stanowi atrakcyjny punkt widokowy.
Lightfloat No. 3 (latarniowiec)
Latarniowiec to niewielki statek o specjalnej konstrukcji zakotwiczony na stałe w dokładnie oznaczonym miejscu, zazwyczaj w pobliżu przeszkody nawigacyjnej, gdzie nie ma możliwości ustawienia stałej latarni morskiej. W pełni automatyczna jednostka jest także tańsza w eksploatacji niż klasyczna latarnia.
Latrniowiec No. 3 został zbudowany w stoczni Harland and Wolff w 1996 roku. Zastąpił wcześniej użytkowaną boję LANBY (Large Automated Navigational Buoy) w Breaksea Spit w Kanale Bristolskim. W 2006 roku został z kolei zastąpiony mniejszą boją nowszej generacji.
Latarniowiec zasilany był ogniwami paliwowymi ładowanymi w dzień przez panele słoneczne. System ten nie sprawdził się do końca, szczególnie podczas okresu zimowego. Z uwagi na potrzebę niezawodności został uzupełniony ogniwami zasilanymi metanolem.
LANBY
Koszty utrzymania latarniowców u wybrzeży Wielkiej Brytanii okazały się zbyt duże i dlatego zaczęto szukać tańszych alternatyw. Jedną z nich miały być boje LANBY (The Large Navigational Buoy), które zostały opracowane na początku lat 70′ przez firmę General Dynamics. Konkurencyjny projekt HawkerSiddley uznano za zbyt skomplikowany i mało wytrzymały.
Podstawą konstrukcji LANBY był płaski okrągły kadłub, na którym umieszczono maszt będący podstawą dla światła nawigacyjnego. Wewnątrz kadłuba umieszczono generatory zasilane silnikami wysokoprężnymi. Zapas paliwa pozwalał na około rok nieprzerwanej pracy. Widoczność sięgała 10 mil morskich, przy czym ruch czy kołysanie boi nie miały wpływu na zasięg światła.
LANBY okazały się rónież zbyt kosztowne w eksploatacji i sukcesywnie zastępowano je bojami zasilanymi panelami słonecznymi. Ostatnia zakończyła działanie w 2010 roku. Model przedstawia jej wygląd w ostatnim okresie służby u wybrzeży Irlandii.
Falochron + nabrzeże
Model przedstawia krótki fragment betonowego nabrzeża typowego dla wielu portów na całym świecie. Uzupełniony jest kamiennym falochronem oraz główką, na której usytuowane jest niewielkie światło nawigacyjne jako oznakowanie wejścia do portu.
Na nabrzeżu umieszczone jest kilkanaście kontenerów typów 1A i 1C.
Kontenery ISO
Współczesny transport kontenerowy został zapoczątkowany w połowie lat 50′ XX wieku. Dzięki swoim zaletom był stosowany coraz szerzej. Obecnie specjalistyczne kontenerowce praktycznie wyparły ze szlaków morskich klasyczne drobnicowce.
Prezentowane kontenery przedstawiają dwa najpowszechniejsze typy 1A (wysokość 8 stóp 6 cali, długość 40 stóp) oraz 1C (wysokość 8 stóp 6 cali, długość 20 stóp). Oznaczenia są dodane przeze mnie i przedstawiają kilku największych armatorów takich jak Hapag Lloyd, China Shipping Container Lines, A.P. Moller-Maersk Group czy Hanjin Shipping.
THV Vectis
Ten mały statek został zbudowany w 1991 roku z przeznaczeniem do obsługi latarni morskich, małych boi i innych znaków nawigacyjnych na wybrzeżach Anglii i Walii, za które jest odpowiedzialne Trinity House. Bazował głównie na południowym wschodzie w Dover i Harwich. Dzięki płytkiemu zanurzeniu i posiadanemu wyposażeniu (m.in. dźwig o nośności 2 ton) mógł obsługiwać obiekty, do których większe jednostki nie były w stanie dotrzeć.
W 2006 roku został sprzedany jako niespełniający nowych wymagań i obecnie jest użytkowany przez Gardline Group pod nazwą George D. Jego następcą został THV Alert zbudowany w 2007 w Gdańskiej Stoczni Remontowej (obecnie Remontowa Shipbuilding S.A.).
Długość: 19,8 m
Szerokość: 5,4 m
Zanurzenie: 1,7 m
Wyporność: 76 ton
Prędkość: 10 węzłów
Załoga: 4-6 osób
Delta MultiCraft 1000 Workboat
Przedstawiciel licznej rodziny małych jednostek roboczych często spotykanych na całym świecie. Służą jako holowniki, platformy robocze, dźwigi pływające, stacje zaopatrzenia w paliwo, obsługa boi nawigacyjnych itp. Prezentowany model jest standardowym projektem oferowanym przez holenderską firmę IHC Merwede BV. Przy długości 10,5 m osiąga szybkość 7 węzłów.
Wszystkie modele, których autorem jest David Hathaway, pochodzą ze strony http://www.papershipwright.co.uk, gdzie można je pobrać w dziale „Free Download”.
