Tag Archives: 1:250

Latarnia Saint Agnes

Jedna z najstarszych latarni na Wyspach Brytyjskich. Została zbudowana w 1680 roku z inicjatywy Trinity House na wyspie St. Agnes w archipelagu Scilly. Oświetlenie pierwotnie zapewniał metalowy kosz z płonącym węglem, w 1806 zastąpiony lampą olejną. Oryginalny kosz znajduje się w ogrodach opactwa w Tresco i jest jedynym zachowanym węglowym koszem latarni.

Ciekawostką jest obronny charakter wieży podkreślony czterema strzelnicami na wysokości pierwszego piętra.

Usytuowanie latarni od początku nie było najlepsze, co m. in. doprowadziło 22 października 1707 do jednej z najsłynniejszych katastrof morskich w historii Wysp Brytyjskich, w której zginął admirał Cloudesley Shovell.

Saint Agnes ostatecznie zakończyła służbę w 1911, ale nadal jest wykorzystywana jako znak nawigacyjny. Obecnie jest własnością prywatną i nie jest otwarta dla zwiedzających.

Mumbles Old Lighthouse

Latarnia na skalistej wysepce obok przylądka Mumbles (zachodni kraniec Swansea Bay) została wybudowana w 1794 roku i działa do dziś. Początkowo została wyposażona w dwa źródła światła (kosze z węglem) położone jeden nad drugim dla odróżnienia od pobliskich latarń. Dość szybko kosze z węglem zostały zastąpione bardziej niezawodnymi lampami olejnymi, a później elektrycznymi. W 1960 roku podwójne światła zastąpiono jedną nowoczesną latarnią na szczycie wieży. Od 1995 roku źródłem energii elektrycznej są ogniwa słoneczne.

W 1860 roku wokół latarni zbudowano fort obrony przybrzeżnej, który objął również pomieszczenia obsługi.

Model przedstawia wygląd wieży w końcu XVIII wieku na podstawie rekonstrukcji zamieszczonej w książce „Lighthouses, their architecture and archeology” Douglasa B. Hague i Rosemary Christie.

Światło portowe w North Queensferry

Typowa mała latarnia będąca oznakowaniem wejścia do portu. Tego typu latarnie najczęściej umieszcza na główce mola lub falochronu, często w parze z drugą po przeciwnej stronie wejścia.

Prezentowana makieta jest wzorowana na latarni w szkockim porcie North Queensferry nad zatoką Firth of Forth wzniesionej w 1813 roku przez architekta Johna Rennie. Służyła głównie do obsługi promów kursujących przez zatokę. Działała aż do 1960 roku, gdy został zbudowany most drogowy. Materiałem był miejscowy piaskowiec, całość pokryta miedzianym dachem. Oświetlenie zapewniała lampa olejna z palnikiem Arganda.

Pakefield Lighthouse

Latarnia morska w pobliżu Pakefield została wybudowana w 1831 roku, zaś uruchomiona została w roku następnym. Miała za zadanie umożliwić bezpieczne przejście między dwiema ruchomymi mieliznami. Światło, początkowo ciągłe białe, zostało zmienione na czerwone, kiedy okazało się, że jest mylone z oświetleniem domów usytuowanych w tej okolicy.

Latarnia była eksploatowana do 1864 roku, gdy niebezpieczne mielizny ostatecznie przesunęły się na południe. Budynek stał opuszczony do 1920 roku, kiedy sprzedano go prywatnemu właścicielowi. Wykorzystywana była jako ośrodek wypoczynkowy z przerwą w czasie II wojny światowej, gdy służyła jako punkt obserwacyjny. Od 1960 roku była wykorzystywana na cele fotograficzne jako ciemnia, zaś po remoncie w 2000 roku została przejęta przez National Coastwatch Institution i służy jako przybrzeżna stacja obserwacyjna.

Pierwszy model przedstawia oryginalny wygląd latarni w 1832 roku, drugi zaś prezentuje jej stan w 2010 roku.

Trinity Buoy Wharf Lighthouse

Jedyna latarnia morska na obszarze Londynu została zbudowana w latach 1864-66 przy należących do Trinity House magazynach żeglugowych. Towarzyszyła drugiej latarni wzniesionej w 1852 roku, a rozebranej w 1920.
Latarnie nie były wykorzystywane w celach nawigacyjnych. Służyły do testowania eksperymentalnych źródeł światła i szkolenia latarników. M. in. Michael Faraday prowadził tu badania nad zastosowaniem światła elektrycznego jako źródła oświetlenia w latarniach morskich.

Trinity House to założona w 1514 roku dekretem Henryka VIII prywatna organizacja, której zadaniem jest przede wszystkim nadzór i zarządzanie latarniami morskimi w Anglii, Walii, na Wyspach Normandzkich i w Gibraltarze. Obecnie zarządza 64 latarniami morskimi i 8 latarniowcami. Ponadto jej zadaniem jest nadzór nad pilotażem morskim na terenie północnej Europy oraz działaność charytatywna na rzecz pomocy marynarzom i i ich rodzinom.

Trinity House zamknął swój magazyn w 1988 roku. W budynku mieści się obecnie siedziba Urban Space Management, wykorzystywany jest również jako przestrzeń dla działań artystycznych. Sama latarnia jest otwarta dla publiczności.

Model przedstawia zachowaną do dziś eksperymentalną latarnię oraz budynek magazynu.

Spurn Point Lighthouse

Obecną latarnię na Spurn Point poprzedzały co najmniej 4 inne latarnie wzniesione na półwyspie. Zbudowana w 1895 roku według projektu sir Thomasa Matthewsa zastąpiła parę świateł konstrukcji Johna Smeatona z 1767 roku. Posiadała jedno światło główne i dwa światła sektorowe. Na wieżę zużyto ponad 300 tys. cegieł. pierwotne oświetlenie olejowe zastąpiono w 1957 roku elektrycznym i zautomatyzowano. Latarnia przestała pełnić funkcję nawigacyjną w 1985 roku. Obecnie jest własnością Yorkshire Wildlife Trust i po restauracji wykorzystywana jest jako punkt widokowy i galeria sztuki.

Burnham-on-Sea Low Lighthouse

Niewielka latarnia, nazywana „latarnią na biegunach” lub „latarnią na nóżkach” została ustawiona w 1832 roku jako jedna z pary świateł kierujących do portu Bridgewater w Somerset (Wielka Brytania). Uzupełniła istniejącą już wcześniej wysoką latarnię. Została wyłączona z eksploatacji w latach 1963-1969. Po zainstalowaniu zewnętrznego migającego światła zasilanego elektrycznie na powrót zaczęła fukcjonować jako znak nawigacyjny. Jest także bardzo popularnym lokalnym punktem orientacyjnym.

Alesund Mola Fyr

Niewielka latarnia – 8 metrów wysokości – została wybudowana przy wejściu do portu Alesund na zachodnim wybrzeżu Norwegii w 1858 roku.

Światło zautomatyzowanej obecnie latarni nadal działa, jednak sam budynek został przekształcony w „Pokój 47″ – apartament należący do pobliskiego czterogwiazdkowego hotelu Brosundet. Po przebudowie wnętrza według projektu pracowni architektonicznej Snohetta mieści się tam dwuosobowa sypialnia (na piętrze) wraz z łazienką (na parterze). Pomieszczenia mierzą zaledwie 3 metry średnicy! Koszt pojedynczego noclegu to równowartość ok. 2,5 tys. zł.

Latarnia w Sjötorp

Niewielka latarnia o drewnianej konstrukcji, zbudowana w 1911 roku, umieszczona jest na główce falochronu portu Sjötorp nad jeziorem Wener (Szwecja). Jako element tzw. nabieżnika spełnia rolę oznakowania wejścia do Kanału Gotyjskiego o długości 190 km prowadzącego od Sjötorp do Mem nad Morzem Bałtyckim. Kanał, ukończony w 1832 roku, długi czas pełnił rolę jednej z najważniejszych dróg wodnych w Szwecji. Obecnie stracił na znaczeniu jako szlak handlowy i pełni głównie funkcje rekreacyjne.

Latarnia ma 5 m wysokości i jest jednym z pary świateł naprowadzających jednostki pływające na wejscie do kanału.

Jeffrey’s Hook Lighthouse (The Little Red Lighthouse)

Niewielka latarnia na brzegu rzeki Hudson w Nowym Jorku została rozsławiona dzięki wydanej w 1942 roku książce dla dzieci „The Little Red Lighthouse and the Great Gray Bridge” autorstwa Hildegardy H. Swift z ilustracjami Lynda Warda. Książka zyskała dużą popularność i przyczyniła się do uratowania zagrożonej rozbiórką budowli.

Pierwotnie latarnia była umieszczona (1889) na Sandy Hook w New Jersey, gdzie stała do 1917 roku. Na obecne miejsce przeniesiono ją w 1921 roku. Po ukończeniu w 1931 George Washington Bridge latarnia przestała spełniać swoją dotychczasową rolę. W 1948 roku zaplanowano jej wyburzenie, jednak protesty licznych miłośników książki H. Swift spowodowały, iż odstąpiono od tego planu. 23 lipca 1951 roku Coast Guard przekazało budowlę Departamentowi Parków i Rekreacji miasta Nowy Jork, pod którego opieką znajduje się do dzisiaj.

Wszystkie modele, których autorem jest David Hathaway, pochodzą ze strony http://www.papershipwright.co.uk, gdzie można je pobrać w dziale „Free Download”.